یخ زده ...
به همین سادگی .
نه فقط خستگی از تکرار . نه فقط خستگی از ساکت بودن . نه فقط سرما . نه افسردگی .
که مخلوطی از تمام این ها با دُز بالا .
خودش می گه هم می دونه هم نمی دونه چشه . با کلی روانکاوی خودش به این رسیده که خیلی گره کورهای عجیبی تازگیا به وجود اومدن که نتیجه ش موارد بالاست به علاوه کلی ریزه کاری های دیگه که خجالت می کشه بگه . می گه می دونه باید خیلی از اون گره ها رو باز کنه تا بتونه بازم شاداب بشه . اصلا شادابی به درک . بازم احساس کنه که مثه یه آدمیزاد داره زندگی می کنه . حتی اگه ناخن هاش لای طناب اون گره ها گیر کنن و از بیخ بشکنن . هر چند که در میاد و واسه چیزی که درمیاد نباید غصه خورد .
آخه به کجا رسیده توی اون وجود دردگرفته ش که اینقدر داره به سمت منفی پیش می ره ؟ تو هر مسئله ای اول از همه منفی ترین فکر ممکن رو می کنه . حالا باز جای شکرش باقیه که تا اون فکره میاد از ذهنش بیاد روی زبونش ، هزار تا پیچ و خم پشت سر می ذاره و اونی که گوش بقیه می شنوه هنوز به اون حد بالای فاجعه نرسیده ...
.
.
فکر می کنه بعد 3 سال که خودشو زیر نظر گرفته، فهمید که چرا فقط توی پاییز و زمستونه که از کنار ناخن هاش خون میاد . همین یخ زدگی . همین یخ . خوب شناختش .
از همون اول بهش گفت یخ 95 درجه !!! که خیال جفتشون راحت باشه .
.
.
کاش وقت بود و گوش بود و دل بود و خستگی نبود و غم نبود و خنده بود و صدای آرام .... تا این حرف بزنه .
شاید اینجوری یکم جلوی گره خوردگی های جدید گرفته بشه ....

حس می کنه حرف زدن یادش رفته .

" من هم ایضا "

-----------------------------

شاید مرتبط :

فکر می‌کنی دایره کلمات تو کم است. به خودت لعنت می‌فرستی که گم شدی بین ترجمه‌ها و دیگر هیچ زبانی، زبان دل تو نیست. افسوس می‌خوری چرا نمی‌دانی چطور وصف کنی، شرح حالت را بدهی. بغضت را، اشکت‌ را،‌لبخندت را،‌ مهرت را، هوس‌ات را، تمنایت را، لذتت را، سکوتت را...شرح دهی. دنبال کلمات گم شده می‌گردی. کلمات بقیه را زیر رو رو می کنی. نه. مال تو نیست. شرح حال تو نبود. آن لحظه این نیست. هزار بار هم که فصل اول را، آبتنی مارال را در چشمه بخوانی، نمی‌توانی برهنگی خودت را در آن ثانیه‌های اثیری تنهایی در میان جمع شرح دهی.

ادامه ...

.

سه هفته وقت دارم واسه امتحان بعدیم. خواستم از همین امروز که اولین امتحانمو دادم شروع کنم . در به در دنبال کتابش. نبود که نبود. گفتم لابد یه جا گذاشتمش که به نظر خودم هم دم دست نباشه، هم جلوی چشم باشه و باز یادم رفته ! گشتن ها ادامه داشت تا طبقه ی بالای کمد. چشمم افتاد به پلاستیکی که قاب عکس اون شقایقه رو گذاشته بودم توش، زیر یه عالم ملافه ! درش آوردم و …..

رفتم………

رفتم به اون دنیایی که چند وقته به کل ازش بی خبرم . کجا بود ؟ اسمش چی بود ؟

لای اون نامه ها و کارت تبریک های عید و تولد و عکس های دوره ی دبستان و راهنمایی دنبال نشونیش می گشتم ...

حسرت خوردم که چرا اون موقع نمی فهمیدم که این روزها می گذرن زودتر از اونی که فکرشو کنم . حسرت خوردم که چه جوری از هراس کم شدن نمره انضباظ آروم شدیم و بی سر و صدا ... حسرت کتاب هایی که اینجا نیستن . حسرت دوستایی که دیگه به کل نیستن ...

حسرت اون باغچه ها که فقط چند تا گلبرگ خشک شده ازشون برام یادگار مونده ...

من نمی بخشم اگه جای پات بی جای پام روی جایی حک بشه ....

.

حتی اگه می فهمیدم که اون روزها سریع می گذرن و می خواستم که قدرشونو بدونم ، بازم بیشتر از همین یادگاری ها نصیبم نمی شد برای یادآوری خاطراتش ...

خوشحالم که هستن :)

.

شقایق خشک شده روی قاب ، مال روزای آخر دبیرستان بود ....
" دشت شقایق ها" با صدف و محسن ...

لای کتاب فروغِ محسن رفت پیشش و بعد ماه ها شد کادوی تولدم توی اون قاب . برگشت پیش خودم تا دوباره خاطرات رو برام تازه کنه ...

.

اون پاکت نامه هم پیش خودمه :) همون که قرار بود لای وسایلت دنبالش بگردی و یادت رفت :*

گوشه ی پایین سمت چپ از من رفته به تو . پایین ترش با یه فلش برعکس از تو برگشت به من :) Fetch !

تمام نامه های تروتمیز تو ، کنار نامه های رنگ و وارنگ و جینگول من ... عکس ها ، شعر ها ، کلمه ها و حرف ها که همه پُرن از احساسات بی اسم ...

.

پ.ن. : کتاب اون بالا نبود . روی میزم ، زیر بقیه جزوه ها پیدا شد!

یه کلمه ی باحال : awkwardly

تو نگاه اول به نظر میاد روسی باشه . البته اگه اون ly رو در نظر نگیریم !